Oczywiście, na początku naszego życia duchowego musimy nasłuchiwać, usiąść u stóp [Pana]. Nieustannie jesteśmy na początku swej drogi. Jednak kiedy zaczynamy działać i mówić: „Dzięki Ci, Panie, będę działał dla Ciebie”, to będzie niewłaściwe, ponieważ nie otrzymaliśmy do tego Jego łaski, gdyż On nie prosił nas o takie działanie. Dlatego tak ważny jest odpoczynek w Bogu. Pan mówi: „Odpocznij, wysłuchaj mnie, a ja cię przemienię”. Równie ważne jest to, aby po odpoczynku, doznaniu radości w Panu, wysłuchaniu Go, naprawdę wniknął do głębi naszych dusz. Wtedy jesteśmy przemieniani, oczyszczani. Można to przyrównać do czasu spędzonego na pustyni. Uczymy się kochać, uczymy się, że Pan pozostaje w ukryciu, abyśmy Go mocniej kochali. A potem doświadczamy ognia Bożej Miłości. Jeśli czujemy pustkę, zwróćmy się Pana: „Widzisz, że ciągle upadam, nie potrafię inaczej, ale i tak idę dalej, nie wiem zbyt dobrze dokąd, ale idę”. Jeśli błagamy Pana i w ogóle nie polegamy na sobie, jeśli naprawdę poprosimy Pana, aby przyszedł i nas rozpalił, [On to zrobi]. […]. Najprościej jest prosić o Ogień, ogień z nieba, aby na nas zstąpił. To ogień oczyszczający, który rozpala stos z naszych grzechów, a potem [grzech] znika, ponieważ tak naprawdę płonie Jego ogień. I wtedy ten ogień płonie w naszych sercach. Nie wiecie już dokąd iść, ponieważ wszędzie jest ten ogień i ten ogień prowadzi was do miłości bliźniego, do kochania Pana. Staje się wielkim cierpieniem, ale to jest miłość, która nas przemienia. I kiedy ta miłość płonie w nas, możemy oświetlać nią innych. Ostatecznie pomaga to wszystkim. To wszystko przez ten ogień! Dopóki więc nie będziemy mieli tego ognia, nigdy nie zajdziemy daleko. Ten ogień nie przychodzi do nas od razu, przychodzi bardzo często po tych wszystkich próbach oczyszczenia na pustyni, ale trzeba o to prosić.